Bemiddelingskosten bij verhuur woonruimte. Mag dit nou wel of toch niet?

Waar gaat het om? Een bemiddelaar zet een advertentie op zijn site, maar spreekt met een huurder die reageert af dat de huurder de bemiddelingskosten moet betalen. Dat is dan mooi voor de verhuurder. Die komt zo makkelijk en zonder zelf te zoeken aan een huurder en hoeft er niks voor te betalen. Er is immers door hem ook geen opdracht voor gegeven. De huurder draait dus op voor de bemiddelingskosten, maar heeft eigenlijk geen keus. Hij zoekt immers woonruimte en is al blij dat hij wat heeft gevonden. Maar mag dit nu allemaal zo?

‘Mag niet’ zegt de Hoge Raad

Op 16 oktober j.l. oordeelde de Hoge Raad van niet. Men vond dat er feitelijk tussen de verhuurder en de bemiddelaar een bemiddelingsovereenkomst van kracht is geworden, ook zonder contract. Van zo’n overeenkomst is al sprake als met goedvinden van de verhuurder een advertentie op de website wordt geplaatst, omdat daarin volgens de Hoge raad een opdracht ligt besloten om een huurder te vinden en daarmee een huurovereenkomst te sluiten. Dus er is sprake van opdracht, hoewel die niet is gegeven.

Wie betaalt de bemiddelaar?

Vervolgens wees de hoogste rechter er op dat in zo’n geval een bepaling in de wet stelt dat de bemiddelaar geen recht op loon heeft als de huurder een consument is. Anders gezegd, de bemiddelaar mag geen twee heren dienen, zowel de verhuurder als de huurder, en behoort eigelijk de verhuurder een rekening te sturen voor zijn bemiddelingsactiviteiten.

Redelijk of onredelijk?

Er is veel onrust ontstaan door deze uitspraak, want deze zet de deur op een kier om ook overeenkomsten uit het verleden aan de rechter voor te leggen voor vernietiging. Maar zeg nou zelf: Als je een ander een huurder laat zoeken, is het toch ook redelijk dat je daarvoor een passende vergoeding betaalt en dat je die niet verhaalt bij de huurder. Of vindt u dat hoe dan ook de huurder daarvoor zou moeten opdraaien?